Sara Korzonkowska na szabat 20 lutego
Parsza Truma opisując, w jaki sposób zbudowana została świątynia, uczy nas też jak zbudować swój duchowy miszkan.
Fizyczny świat jest pełen zagrożeń dla świata duchowości. Świat, w którym żyjemy jest skoncentrowany na zmysłach. Jest wrogi temu, co nie przynosi wymiernej korzyści materialnej. Zbudowanie naszej duchowości, naszej wewnętrznej świątyni jest szczególnym wyzwaniem.
Zastanówmy się, co tworzy wewnętrzny miszkan w naszych czasach. By życie duchowe było stabilne, należy zwrócić uwagę nie tylko na menorę, stół, przykrycie miszkanu, ołtarz, ale także na naszą świadomość. Nie jesteśmy anonimowymi rzemieślnikami budującymi duchową świątynię. Stanowimy jedność z tym, co było, z Miszkinem na pustyni, ze Świątynią Salomona i z drugą Świątynią zniszczoną przez Rzymian. Częścią naszej świadomości jest też wiedza o tym, co zostało nam odebrane ze zburzeniem pierwszej i drugiej świątyni i przez dwa tysiące lat życia w diasporze.
Ilu jest Żydów na świecie potrafiących budować w sobie przybytek Boga i ofiarowywać coś dla innych tyle jest wewnętrznych Miszkanów.
Nie da się zburzyć tego, co jest niematerialne i ukryte w duszy, co jest ponad niestałością rzeczy tego świata. Tworzymy miejsce dla Boga w naszej duszy. Miejsce, w którym mógłby być z nami niezależnie od istnienia świątyni materialnej.
To co było transcendentne i odległe staje się pracą codzienną każdego Żyda, który przebywając na pustyni, w otaczającej nas cywilizacji ofiarowuje swój czas, swoją wytrwałość na rzecz Świątyni. Świątynia przeniesiona jest wzorem, przybytku w czasach diaspory. Budować ją możemy każdego dnia: modląc się, spełniając przykazania, pomagając bliźnim, rozumiejąc i wspierając tych, którzy zwątpili w sens Miszkanu na wygnaniu. Kierując się ku Świętemu Świętych rozumiemy, jak ważna jest bliskość z Bogiem, który obdarzył każdego chcącego się otworzyć na życie duchowe. Każdy jest w swojej duchowej świątyni Arcykapłanem, który w Jom Kipur znajduje się blisko Arki Przymierza. Ten, który żyje zgodnie z przykazaniami jest częścią doskonałej boskiej harmonii. Nazwa parszy Teruma pochodzi od słowa „danina.” Ten kto składa Bogu daninę z micwot jest zawsze bogaty. Nie tłumaczmy zaniechania brakiem materiałów i czasu. Najdoskonalszy materiał na świątynię jest w każdym żydowskim sercu…. a czas? Jeżeli nie ja, to kto? Jeżeli nie teraz, to kiedy?
