HOME

1 listopada - Uroczystość Wszystkich Świętych

W uroczystość Wszystkich Świętych możemy przypomnieć kilka podstawowych prawd naszego życia:

Po pierwsze – świętość. Od razu przypominamy sobie, że tylko Bóg jest święty. „Świętymi bądźcie, bo ja jestem Święty” mówi Bóg w Starym Przymierzu. „Ja jestem Święty”, ale też „Świętymi bądźcie”. To wezwanie z jednej strony pokazuje nam kierunek, przyszłość, przeznaczenie człowieka, a także jego powołanie, możliwości, jakie mu Bóg daje, z drugiej – wskazuje, że wszystkie aspiracje człowieka, jego osiągnięcia, wielkość, rozwój, perspektywy, trwanie, wieczność wiążą się z Bogiem, z Jego świętością.

Jak się to konkretnie dzieje? Wyrażamy to w hymnie „Chwała na wysokości Bogu”, kiedy pod koniec, zwracamy się w śpiewie do Chrystusa: „Albowiem tylko Tyś jest Święty, tylko Tyś Najwyższy, Jezu Chryste z Duchem Świętym w chwale Boga Ojca. Amen”.

Czyli: – Świętymi bądźcie! Oto jest droga! Ale jak nią kroczyć? Przez Chrystusa, bo On jest Bogiem, a więc jest Święty, ale jest i Człowiekiem, a więc jest nam bliski, jest Drogą, Pomostem, Pośrednikiem, jest Tym, przez którego świętość Boga przelewa się w nas, przenika, namaszcza, przetwarza.

A więc świętość to bycie blisko Boga. Więcej, bycie z Nim w jedności, co jest możliwe tylko w Chrystusie. Poza Nim nie ma przejścia.

W uroczystość Wszystkich Świętych uwielbiamy Boga w tej różnorodności, bo każdy człowiek jest niepowtarzalny. Wszyscy Święci – jakie bogactwo! Co za bukiet kwiatów, które wyrosły na tej ziemi, a pochodzą z nieba. Wielkość, kształt, kolor, zapach. Przeróżne, a wszystkie stanowią jeden bukiet, bo wszyscy ludzie jedną uprawiają świętość, choć są wołani w sposób przeróżny. Ich zadania, misje w życiu są różnorakie, ale świętość jest jedna. Jaka? Chrystusowa – czyli Boska.

Takie bogactwo, ale też bogactwo wstawiennictwa. Potężne wstawiennictwo u Boga każdego świętego. Ale jeżeli to jest rzesza nieprzeliczona, jak usłyszymy dziś we fragmencie Apokalipsy, to jakie my mamy szanse wielkie! Dzisiaj to sobie uświadamiamy i mobilizujemy się i winniśmy wyrazić żal, że nie wykorzystujemy szans, jakie Bóg nam daje. Mamy możliwości, a nie korzystamy z nich. Bóg nam daje wzorce, pośredników, ich wstawiennictwo, to wszystko zalewa ziemię, otula, ale my sięgamy tak rzadko od niechcenia, a czasami bez przekonania. A tu trzeba być niemalże zachłannym, brać ze wszystkich stron. Tu nikt nie zabroni, zachęcają cię wszyscy.

W uroczystość Wszystkich Świętych uświadamiamy sobie, że cel życia człowieka jest piękny. Warto żyć, nawet gdyby od strony ludzkiej nasze życie było jak chybione przedsięwzięcie. Nawet gdyby ludzie, spoglądając, mówili: - nieudacznik. To nie ma żadnego znaczenia. Im bardziej ktoś zepchnięty, po ludzku nie mający szans, sparaliżowany, obłożnie chory, kaleki, tym większa szansa, aby przyłączyć do Chrystusa, w którym znajdziemy to, że niepodobny do ludzi, odrzucony jak kamień zbędny, osądzony fałszywie, sponiewierany, ubiczowany, wyszydzony, zamordowany, zniesławiony przez wieki. „Tylko Tyś jest Święty”. 

Cała przyszłość należy do świętych. Chcesz mieć przyszłość? Ubiegaj się o świętość. Jak? Patrz, słuchaj. No i najważniejsze, jak usłyszymy w drugim czytaniu, nazwani zostaliśmy dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. To nie tylko nazwa. Świętość to nie jest pomalowanie na kolor słoneczny, bo Bóg jest Słońcem. Nie. To jest wewnętrzna zmiana, wymiana. Natura Boska staje się udziałem naszej ludzkiej natury, jak Chrystus, Bóg, Syn Boży, będąc wciąż Bogiem, wziął naszą ludzką naturę, jako swoją i stał się Bogiem – Człowiekiem, Bogiem z nami. Cała przyszłość należy do świętych, a na czele, tuż przy Chrystusie, kroczy Królowa Wszystkich Świętych Maryja. I jeżeli to nasza Matka, jak wiemy o tym z Testamentu z krzyża, to jakie my mamy możliwości na drodze uświęcenia.

Prośmy Pana, aby uroczystość była taką iskrą, która zapali nas, prowadząc do wybuchu, ale pięknego, wybuchu pragnienia świętości, pragnienia na serio.

Powiesz, ale jak? No właśnie, to jest całe to bogactwo. Radź się, pytaj, rozmawiaj. Jesteśmy we wspólnocie świętych. Świętych obcowanie! Komunio sanctorum! Nie masz wytłumaczenia. Czy jestem przymuszony do świętości? Nie, mobilizowany, zapraszany. W tym jest moja wielkość, że nie muszę, ale mogę i chcę. Wtedy się rozwijam. Chcę i pragnę, i o to proszę, i usiłuję iść tą drogą. Nieraz  raczkując jak małe dziecko. Nie wstydź się. Pan mówi: „Jak się nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa”. 

ks. B. Mokrzycki SJ

2 listopada - Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych

Po uczczeniu triumfu tych wiernych, którzy już weszli do nieba, Kościół wspomina wszystkich, którzy w czyśćcu jeszcze pokutują za swoje grzechy.

O, wielkie Misterium zetknięcia się życia ze śmiercią!

Człowiek zmarły, grób, cmentarz – to znaki nieubłagane Majestatu śmierci, która jest nieodwołalnym losem człowieka po grzechu pierworodnym.

Jednak blask Chrystusowego zmartwychwstania, światło Paschału oświetla całe życie człowieka, jego los – i wskazuje na ołtarz Eucharystyczny, na którym uobecnia się to Misterium Paschy Chrystusa. Tu króluje Majestat życia! Nigdy nie jesteśmy tak blisko naszych drogich zmarłych, jak w czasie Mszy świętej. A w Komunii Świętej jednoczymy się z nimi najbardziej, bo oni są w Chrystusie. Nic też lepszego zrobić nie możemy dla naszych zmarłych, jak wspierać ich modlitwą i ofiarą, przyjmując Pana w Komunii Świętej, uczestnicząc w Eucharystii, w tym Misterium Majestatu życia.

Każde uobecnienie Ofiary Chrystusa jest skarbem, nie dającym się objąć, pojąć, zrozumieć i ocenić. Nieskończoność! To ruina piekła. To zwycięstwo Chrystusa nad szatanem i śmiercią, nad grzechem. To moc każdego człowieka, wszelkiego stworzenia. O, jaka radość panuje dziś wśród zmarłych! Nie tylko z powodu naszych modlitw, pamięci, ale przede wszystkim z tego powodu – z Eucharystii, która tak obficie sprowadza miłosierdzie, zmiłowanie i łaskę na wszystkich oczyszczających się z pozostałości grzechu.