Pascha. Zmartwychwstanie Pana naszego Jezusa Chrystusa
J 1, 1-17
Dziwić może, dlaczego prolog Janowej Ewangelii, będący streszczeniem teologii Logosu – wysłowionej Rozumności Boga, która się uczłowieczyła, by dopełnić w sobie akt stworzenia świata, czytany jest w najważniejszym dla wierzących w Chrystusa liturgicznym dniu. Co ma Narodzenie wspólnego ze Zmartwychwstaniem? Każdy koniec definiowany jest przez początek, do początku wszystkiego wracamy więc i dziś. Tym początkiem obecności Boga w naszym życiu jest misterium chrztu, do którego dziś właśnie wracamy. Patriarcha Konstantynopola Cyryl V Karakallos pisał, że w naszym Zbawicielu i Panu Jezusie Chrystusie, wbrew pierwszemu i naturalnemu zrodzeniu, wprowadzającemu nas w śmiertelną egzystencję, odnajdujemy zrodzenie mistyczne, ani nie wywodzące się ze zniszczenia, ani nim się nie kończące. Woda chrzcielna zajmuje tu miejsce wód płodowych, a chrzczony jest embrionem formowanym przez zstąpienie Świętego Ducha. I jak Chrystus po złożeniu w grobie trzeciego dnia powrócił do życia, tak samo chrzczony, zamiast w ziemi, zanurzony trzykrotnie w wodzie, kształtuje się w trzydniowej łasce Zmartwychwstania. Tak wracamy do jedności z Bogiem, jaką utracili nasi Prarodzice w ogrodzie Eden: powstajemy na Słowo Boga, w Nim i przez Nie. Powstanie to ma dwojaki sens – powstanie świata dopełnia się w nas przez powstanie z martwych Chrystusa. Oby każdy kolejny dzień był dla nas Paschą – powrotem do utraconej obecności Boga!
Χριστός ἀνέστη, Хрїстóсъ воскрéсе, Chrystus zmartwychwstał!